Puenta po drobnym liftingu

Na byłego prezesa Józefa W. zawsze można liczyć. Dzięki niemu może nie będzie lepiej, ale przynajmniej weselej.

Józef Wojciechowski, na szczęście były już prezes i właściciel Polonii Warszawa, udzielił wywiadu „Przeglądowi Sportowemu”. Samopoczucie nadal znakomite. Zdolność do jakiejkolwiek refleksji nadal zerowa. Czyli bez zmian.

Zasłynął z częstej zmiany trenerów – w ciągu sześciu lat zatrudnił siedemnastu, czy raczej siedemnastu pogonił. Pewnie dlatego z żadnym się nie zaprzyjaźnił, wręcz przeciwnie. „Ale jaki jest ich poziom w Polsce? Czy w ogóle powinniśmy ich nazywać trenerami? – mówi. Skoro taki jest poziom trenerów, to co powiedzieć o prezesach? Brakuje skali na dole…  

Sam to zresztą potwierdza z rozbrajającą szczerością w odpowiedzi na pytanie czego się nauczył w Polonii: „Niczego. Nie potrafię odpowiedzieć na pytanie, dlaczego zespół o połowę słabszy, jakim jest dzisiejsza Polonia w porównaniu do tej sprzed pół roku, zaczął wygrywać w lidze”. To chyba jeden z niewielu przypadków, w których zgadam się z panem prezesem bez najmniejszych zastrzeżeń. Nie jestem premierem Pawlakiem, chętnie bym doradził za darmo, wyjaśniłbym  panu Józkowi w kilku prostych zdaniach, ale... Dla jego dobra (podkreślam!) zrobić tego nie mogę.    

Poskarżył się: „…przez stres związany z kierowaniem Polonią uszkodziłem sobie nerw twarzowy. Nikomu nie życzę takiego bólu. Dziś czuję się zdecydowanie lepiej, uspokoiłem się wewnętrznie”.

A że niczego się nie nauczył, więc choć psioczy na polską piłkę, jednocześnie przyznaje, że ją regularnie ogląda. Przynajmniej mecze Polonii. I bardzo źle. To tylko może pogłębić uraz (cierpienie). Już samych karnych (nie)strzelanych przez Polonię bez relanium oglądać się nie da. Dlatego pan były prezes tematy piłkarskie powinien omijać szerokim łukiem, a te polonijne w szczególności. Zastanawiam się jak mu pomóc? Może jakaś terapie przejściowa? Na przykład zainteresować go jednym ze sportów indywidualnych? Powinno być mniej stresu niż przy drużynowych. I zawsze łatwiej znaleźć winnego. Tylko jaki sport? Długo kombinowałem i znalazłem idealny - samotni żeglarze! I to najlepiej ci z rejsów dookoła świata. Pewnie z pół roku taki płynie, więc jeden stres dla pana prezesa na sześć miesięcy przy ogłaszaniu wyników. Poza tym ciężko by się było dodzwonić do takiego na środku oceanu. A pan prezes lubił dzwonić nawet w przerwie meczu do trenerów, oj lubił.  

W wywiadzie z panem Wojciechowskim jest jeden bardzo optymistyczny wątek. Na ostatnie pytanie czy wróci do piłki, odpowiada: „Nigdy nie mówię nigdy. Jednak w najbliższym czasie nie planuję powrotu”. A dlaczego tylko w najbliższym czasie? Dlaczego??? Gdyby ktoś jeszcze zadał panu takie pytanie, proponuję wersję odpowiedzi po lekkim liftingu: „NIGDY. NIE PLANUJĘ POWROTU”. I szczerze życzę wytrwania w tym postanowieniu.

 ▬ ▬ ● ▬